အသိဥာဏ္နဲ႔ယွဥ္တဲ့ လြတ္လပ္မႈမ်ိဳး ျမတ္နိုးသူတစ္ေယာက္
( သို႔မဟုတ္ )
စာေရးဆရာ ေ၀မွဴးသြင္နွင့္ ေတြ႔ဆံုျခင္း
Q - ေ၀မွဴးသြင္ စာေပကိုစတင္ျငိတြယ္မိပံု Back Ground History ေလးေျပာပါဦး ။
A - သိပ္ေတာ့ထူးဆန္းတာမ်ိဳးမရွိပါဘူး ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက စာဖတ္၀ါသနာပါတာကိုေတာ့ အေသအခ်ာ
ေျပာနိုင္ပါတယ္ ။ ကေလးဆိုေတာ့ ေတဇတို႔ ၊ ေရႊေသြးတို႔စဖတ္တာေပါ့ ။ ေနာက္ ရုပ္ျပကာတြန္း ၊
သိုင္း၀တၳဳ အဲ့ဒီလိုေပါ့ေလ ။ တဆင့္ခ်င္းသြားတာ ။ ဒါေပမဲ့ ျမန္တယ္ ။ ကြ်န္ေတာ္ငါးတန္းေလာက္မွာ
အခ်စ္၀တၳဳေတြ ၊ ဘာသာျပန္စံုေထာက္၀တၳဳေတြ ေကာင္းေကာင္းဖတ္ေနျပီ ။ ကြ်န္ေတာ္ ရွစ္တန္း
ေက်ာင္းသားအရြယ္ ( ၁၉၉၂ ) ေလာက္မွာ မဂၢဇင္းေတြကို အရမ္းၾကိဳက္သြားတယ္ ။ အဲ့ဒီမဂၢဇင္းေတြ
အစံုဖတ္ရင္းနဲ႔ ကဗ်ာနဲ႔၀တၳဳတိုအာရံုက်မိသြားတယ္ ။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာပဲ ကိုယ္တိုင္ေရးမိသြားတယ္ ။
သူမ်ားေရးထားတာေတြဖတ္ျပီး အားက်ျပီးေလွ်ာက္ေရးတာေပမဲ့ ကိုယ္ေရးတဲ့စာေတြဟာ မညံ့ဘူးလို႔
အဲ့ဒီကတည္းကသိတယ္ ။ ( ၉၂ ) ေလာက္ကေန ( ၉၇ ) ေလာက္အထိကြ်န္ေတာ္က မဂၢဇင္းကဗ်ာေတြကို
အေသဖတ္တာ ။ အထူးသျဖင့္ ပင္လယ္ ၊ ဟန္သစ္ ၊ ရနံ႔သစ္ ၊ သရဖူ အစရွိတဲ့မဂၢဇင္းေတြေပါ့ ။
အဲ့ဒီမဂၢဇင္းေတြမွာပါတဲ့ ကဗ်ာေတြ ၊ ၀တၳဳတိုေတြကို အရမ္းၾကိဳက္တာကိုး ။ ကြ်န္ေတာ္ေရးတဲ့ ကဗ်ာေတြ
၀တၳဳေတြဟာလည္း အဲ့ဒီပံုစံေတြပဲျဖစ္ေနတာေပါ့ ။ ဒီလိုနည္းနဲ႔ပဲ ဒီေန႔ျမန္မာ့စာေပေလာကမွာေျပာေနတဲ့
ေမာ္ဒန္၀တၳဳေတြ ၊ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာေတြကို ေျခရာခံမိခဲ့ပါတယ္ ။
Q - ကိုယ့္စိတ္ကိုလႊမ္းမိုးဆြဲေဆာင္ခဲ့တဲ့စာေတြအေၾကာင္း ေျပာပါ ။
A - ၾကိဳက္တာကေတာ့ သိန္းေဖျမင့္ ၊ ၾကည္ေအး ေပါ့ ။ ကိုယ့္စိတ္ကို လႊမ္းမိုးတာမ်ိဳးကေတာ့ ကဗ်ာမွာ
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ နဲ႔ ၀တၳဳတိုမွာ သစၥာနီတို႔ပါပဲ ။ သစၥာပန္းမ်ားနဲ႔ေမလ ၊ လူၾကိဳက္နည္းတဲ့ေကာင္ ၊
အခြန္ေတာ္မဲ့ရာသီဥတု ၊ ၾကယ္ျပာေလးနဲ႔ ထမင္းစားျပီးေနာက္ ၊ အနတၱဆင္ဖိုနီ ၊ စကၠဴေပၚကသစ္ပင္ ၊
သစ္ေျခာက္ပင္ကိစၥ ၊ သံေခ်းတက္ေနေသာတြယ္အပ္ကေလး ၊ ပန္းပြင့္နဲ႔လူ အစရွိေသာ
အဲ့ဒီဆရာနွစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္ရာေတြဟာကြ်န္ေတာ့ကို လႊမ္းမိုးခဲ့ပါတယ္ ။
Q - လက္ရွိလူငယ္စာေရးဆရာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဘာေတြကို အားမရတာရွိလဲ ။ဘာကိုအားရတာရွိလဲ ။
A - တက္ၾကြထက္ျမက္ျပီး လြတ္လပ္ပြင့္လင္းတဲ့ လူ႔ေဘာင္ကိုခ်စ္ျမတ္နိုးတဲ့ လူငယ္ေတြမ်ားလာတာကို
အားရမိတယ္ ။ ေနရာတစ္ခုဟာအေခ်ာင္မရဘူး ။ အေခ်ာင္ရခဲ့ရင္လည္း အဲ့ဒီေနရာဟာမခိုင္မာဘူး ။
ပင္ကိုအရည္အခ်င္းရွိဖို႔အေရးၾကီးတယ္ဆိုတာ လူငယ္ေတြသိေစခ်င္တယ္ ။ ေငြရွိရင္ဘာမဆိုျဖစ္တယ္ ဆိုတဲ့အေတြးအေခၚဟာ ဒီဘက္ေခတ္မွာေရပန္းစားလာတယ္ ။ ေငြရွိလို႔ျဖစ္တဲ့အရာေတြ
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိပါတယ္ ။ ဒါေပမဲ့တစ္ခ်ိဳ႕ကိစၥေတြက ေငြတစ္မ်ိဳးထဲနဲ႔မရဘူး ။ ဦးေနွာက္ရွိဖို႔လိုတယ္ ။
အနုပညာရွိဖို႔လိုတယ္။အတတ္ပညာရွိဖို႔လိုတယ္ ။ နွလံုးသားရွိဖို႔လိုတယ္ ။ အဲ့ဒီလိုေပါ့ ျပီးေတာ့ အဲ့ဒီ
အေတြးအေခၚဟာလူေတြရဲ႕စာရိတၱကိုစိန္ေခၚျခင္းတစ္မ်ိဳးပဲ ။ ဒါဟာအေလးအနက္ဆင္ျခင္သင့္တယ္ ။
ေငြဟာအေရးၾကီးတာ မွန္ပါတယ္။ဒါေပမဲ့ အေရးအၾကီးဆံုးေတာ့မဟုတ္ဘူး ။ လူငယ္ေတြဆီမွာ
မ်ားေသာအားျဖင့္ စြန္႔စားခ်င္တာတီထြင္ခ်င္တာရွိမယ္ ။ ဒါေတြက အားရစရာအပိုင္းေပါ့ ။ သူတို႔မွာ
အားနည္းတာက စိတ္ဓါတ္အင္အားေပါ့ ။ေနာက္ျပီးေတာ့ စာဖတ္အားနည္းၾကတယ္ ။
ဒီလိုပါပဲ အားရတာ ၊ အားမရတာေတြ အားလံုးေရာေထြးေနပါတယ္ ။
Q - လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀ေနထိုင္မႈပံုစံ ( Life Style ) နဲ႔ စာေပေရးသားျခင္းလုပ္ငန္း ဆက္စပ္ေနပံုကို
ေျပာပါဦး ။ ကိုယ္တိုင္ေရာ ဘယ္လို ( Life Style ) မ်ိဳးေနထိုင္သလဲ ။
A - အရင္တုန္းကေတာ့ လူနဲ႔စာနဲ႔ထပ္တူက်ဖို႔ဘာညာ ေျပာသံေတြၾကားခဲ့ဖူးပါတယ္ ။ ကြ်န္ေတာ့
အယူအဆကေတာ့ အဲ့ဒါမဆိုင္ဘူးဗ် ။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ၀တ္ျပီးဘာသာေရးစာေပေတြေရးခ်င္ေရးမွာပဲ ။
သူ႔မွာ ဘာသာေရးအသိအျမင္ေတြ စူးရွထက္ျမက္ျပီး တကယ္သိတတ္တဲ့လူျဖစ္ရင္ရျပီ ။ အ၀တ္အစား
ဘာ၀တ္၀တ္အေရးမၾကီးဘူး။ လူငယ္ဆိုတာ ဒီဘက္ေခတ္မွာ လူငယ္လိုပဲ ၀တ္စားေနထိုင္မွာပဲ ။
လူတစ္ေယာက္ရွင္သန္ၾကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ဟာ အဲ့ဒီလူရဲ႕ Life Style ကို ျပဌာန္းမွာပဲ ။
ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ လူငယ္ဆန္တဲ့အေနအထိုင္နဲ႔ Pop Culture ကိုသေဘာက်ပါတယ္ ။
Q - စာေရးသူအေနနဲ႔မဟုတ္ပဲ သာမန္လူငယ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဒီေန႔ေခတ္လူငယ္ေတြရဲ႕ဘ၀ကို
ဘယ္လိုျမင္သလဲ ။
A - ကြ်န္ေတာ္က စာေရးဆရာဆိုတာကိုဖယ္ထားလိုက္ရင္ သာမန္လူပါပဲ ။ သာမန္လူတစ္ေယာက္ ရဲ႕
ေန႔စဥ္ဘ၀နဲ႔အေနအထိုင္ကို ကြ်န္ေတာ္သေဘာက်ပါတယ္ ။ ဒီေန႔ေခတ္လူငယ္ေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္
ဘ၀မွာ ကိုယ္ဘာျဖစ္ခ်င္သလဲဆိုတာကို ကိုယ့္ကိုမသိၾကဘူး ။ အဲ့ဒါေတာ္ေတာ္ဆိုးပါတယ္ ။
ဥပမာ - ကေလးတစ္ေယာက္ေပါ့ ။ အတန္းထဲမွာပထမရခ်င္တယ္ ။ ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒါပညာတတ္ခ်င္တာ
မဟုတ္ဘူး ။ ေက်ာင္းသားအရြယ္ဆိုေတာ့ အတန္းထဲမွာ ပထမရတဲ့အခါ အေဖ ၊ အေမ ၊ ဆရာမေတြ
၀ိုင္းေျမွာက္စားၾကတယ္ ။ အဲ့ဒီအခါမွာ ကေလးအေနနဲ႔ အေနအစားေခ်ာင္တယ္ ။ ဒီအတြက္ကေလးဆီမွာ
ပထမလိုခ်င္စိတ္ျဖစ္လာတယ္ ။ ဒီအထိက ျပႆနာၾကီးမဟုတ္ေသးဘူး ။ ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီပထမဆိုတာကို
ရဖို႔ တကယ္အရည္အခ်င္းမျပည့္မွီတဲ့ကေလးက်ေတာ့ ပထမရဖို႔ မတရားေသာနည္းလမ္းေတြကို
အသံုးခ်လာၾကျပီ ။ အတန္းပိုင္ဆရာမဆီမွာ က်ဴရွင္တက္မွ ပထမရတယ္တို႔ ဘာတို႔ျဖစ္လာျပီ ။
ေနာက္တစ္ခုက စိတ္ဓါတ္ေပါ့ ။ အေဖ ၊ အေမ ၊ ဆရာ ၊ ဆရာမ ဆိုတာလည္း ေက်းဇူးရွင္ဆိုေပမဲ့
ကိုယ္မဟုတ္ရင္ သူမ်ားပဲေလ ။ ကေလးတစ္ေယာက္မွာ အဲ့ဒီလိုနည္းနဲ႔ သူမ်ားစိတ္တိုင္းက်လိုက္ေနေပးတဲ့
ဓေလ့စရိုက္ကို ေလ့က်င့္ေပးသလိုျဖစ္ေနတယ္ ။ ဒါဟာ ကၽြန္စိတ္ကိုျဖစ္ေစတယ္။ျပီးေတာ့ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အရွင္သခင္စိတ္ကိုပ်က္စီးေစတယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ျမင္ပါတယ္ ။
Q - ဒီေန႔ေခတ္ကေလးေတြမွာ အဓိကလိုအပ္ခ်က္က ဘာျဖစ္ပါသလဲ ။
A - တိုတိုနဲ႔လိုရင္းေျပာရရင္ အသိဥာဏ္နဲ႔ ယွဥ္တဲ့လြတ္လပ္မႈေပါ့ ။ အဲ့ဒါလိုတယ္ . . .
Q - ေခတ္ျပိဳင္ေရးေနၾကတဲ့ ေရးေဖာ္လူငယ္ေတြကို အျမင္ေျပာပါဦး ။
A - ဒိထက္ပိုျပီးအားထုတ္ၾကဖို႔ တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္ ။ အမ်ားစုကရတဲ့ေနရာနဲ႔ ေငြေၾကးမွာ
သာယာေနၾကလို႔ပါ ။ ျမန္မာစာေပအတြက္ အားလံုးမွာတာ၀န္ရွိပါတယ္ ။ ဒီေလာက္ေျပာရင္ရပါျပီ ။
သူမ်ားအေၾကာင္း သိပ္မေျပာခ်င္ဘူး ။
Q - နယ္ကလူငယ္ဆိုေတာ့ နယ္ကလူငယ္ေတြရဲ႕ခံစားခ်က္ေတြကို ကိုယ္စားျပဳေပးပါ ။
A - နယ္ကလာတဲ့လူငယ္ကေလာင္သစ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ စာမူကို အယ္ဒီတာဟာ တကယ္ဖတ္မိရဲ႕လားဆိုတဲ့
ေမးခြန္းနဲ႔ ဒီအေျဖကိုစရမလိုျဖစ္ေနျပီ ။ ေတာ္ရံုတန္ရံု၀ါသနာေလာက္နဲ႔ေတာ့ သူတို႔စိတ္ရွည္သည္းခံျပီး
စာေရးၾကမွာမဟုတ္ဘူး ထင္တယ္ ။ နယ္ဆိုေတာ့ ရန္ကုန္ေလာက္ေတာ့ စာအုပ္စာတန္းမစံုဘူးေပါ့ေလ ။
ဒါေပမဲ့ နယ္ကတစ္ခ်ိဳ႕လူငယ္ေတြဟာ အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္စာဖတ္ၾကတာမ်ိဳးရွိတယ္ ။
ရြယ္တူခ်င္းမို႔ေမးၾကည့္ေတာ့ လိုက္ရွာဖတ္တယ္တဲ့ ။ ကြ်န္ေတာ္ကရွားပါးလြန္းတဲ့စာအုပ္တစ္ခ်ိဳ႕ကို
ကိုယ္ေတာင္ကံေကာင္းလို႔ဖတ္ခြင့္ရတာလို႔ ခံယူထားမိတာကိုး ။ ကြ်န္ေတာ့လိုပဲ ဖတ္ရတဲ့လူငယ္တစ္ခ်ိဳ႕ကို
ေတြ႔ရေတာ့ျဖံဳသြားတာေပါ့ ။ ဒီေတာ့ လူသာပဓာနလို႔ထင္တယ္ ။ နယ္က လူငယ္တစ္ခ်ိဳ႕ရဲ႕စာမူေတြဆို
ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ထက္ျမက္စူးရွေနတာမ်ိဳးရွိတယ္ ။ မသမာသူအယ္ဒီတာတစ္ခ်ိဳ႕က
အဲ့ဒီလိုစာမူေတြကို အေပ်ာက္ရိုက္ျပီး ေနာင္နွစ္နည္းနည္းေလာက္ၾကာေတာ့ အနည္းငယ္ျပင္လိုက္ျပီး
သူတို႔နာမည္နဲ႔ မဂၢဇင္းေတြေပၚမွာ ပံုနွိပ္ၾကတာလည္းေတြ႔ရဖူးပါတယ္ ။ ကြ်န္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းေတြဆီမွာ
အဲ့လိုပံုျပင္ေတြ အမ်ားၾကီးပဲ ။ ဆိုေတာ့ ဒီလိုကိစၥေတြအပါအ၀င္ စာမူချပႆနာေတြအတြက္ သူတို႔မွာ
ဘာအာမခံခ်က္မွမရွိဘူး ။ ဒီေတာ့ အေျဖတစ္ခုခုေတာ့ ရွိသင့္တယ္ထင္တယ္ ။
Q - အခုေခတ္ေပၚအနုပညာကို ကိုင္စြဲတဲ့လူငယ္ေတြရဲ႕အနာဂတ္ဟာ ဘယ္လိုရွိမလဲ ။
A - အားမနာစတမ္း ၊ မညာစတမ္းေျပာရရင္ စမ္းတ၀ါး၀ါးပါပဲ ။
Q - ၀တၳဳနဲ႔ ကဗ်ာနွစ္ခုမွာ ဘယ္အရာက ကိုယ့္ရဲ႕ ပင္မ Work လဲ ။
A - အရင္အင္တာဗ်ဴးေတြမွာလဲ ေျဖဖူးပါတယ္ ။ ကြ်န္ေတာ္က ကဗ်ာဆရာပါ ။ ၀တၳဳေတြအမ်ားၾကီး
ေရးေပမယ့္ ဒီအေျဖအတြက္ ကြ်န္ေတာ္ လိပ္ျပာသန္႔ပါတယ္ ။
Q - ျပည္ပက Art ေတြအေၾကာင္း ၊ သူတို႔အလုပ္လုပ္ၾကပံုေတြအေၾကာင္း ခင္ဗ်ားရဲ႕အျမင္ေလးေျပာပါဦး ။
A - ျပည္ပမွာအနုပညာသမားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရပိုင္ခြင့္နဲ႔ေနရာက ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီမွာနဲ႔ အရမ္းကြာတယ္ ။
ျမဴဇီယမ္ေတြ ပုဂၢလိက Foundation ေတြကအစ နိုင္ငံေတာ္အထိ အနုပညာသမားေတြရဲ႕အသစ္ေတြ႔ရွိခ်က္ ၊
ဖန္တီးမႈလက္ရာေတြကို အားေပးေထာက္ပံ့တာမ်ိဳးေတြရွိတယ္ ။ ဒီေတာ့ သိပ္မေအာင္ျမင္တဲ့
အနုပညာသမားေပမဲ့လည္း ၀မ္းေရးအတြက္ ပူစရာမလိုဘူး ။ အဲ့ဒီအခါ Creation တစ္မ်ိဳးထဲကို အားထုတ္
ေနနိုင္ၾကတယ္ ။ ဒါ့အျပင္ သူတို႔ဆီမွာအေရးၾကီးတဲ့အကိုးအကားေတြလိုတယ္ဆိုရင္လည္း အားလံုးက
ကူညီေပးဖို႔အဆင္သင့္ပဲ ။ ယွဥ္ၾကည့္ေလ .... ပါရမီေတြ ဘာေတြ ဖယ္ထားလိုက္ဦး ။ အေထာက္အပံ့ပစၥည္း
အျပည့္အစံုနဲ႔ အရမ္းၾကီးမားက်ယ္ျပန္႔တဲ့ေစ်းကြက္ရွိေနတာ နွစ္ခုထဲနဲ႔ကို သူတို႔ဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔
ေတာ္ေတာ္ကြာေနျပီ ။
ေနာက္တစ္ခုက သူတို႔က သူတို႔ရဲ႕ Traditional ကို International ျဖစ္ေအာင္လုပ္ျပၾကတာ ။ အဲ့ဒါက
Art မွာမွမဟုတ္ဘူး ။ တျခားေနရာေတြမွာလည္း ဒီအတိုင္းပဲ ။ ကိုကာကိုလာ ၊ 501 Levis' ၊ ေဖာ္ျမဴလာ၀မ္း
ကားျပိဳင္ပြဲ ၊ ေဟာလိ၀ုဒ္ ၊ ဆူမိုနပန္း ၊ စပိန္ႏြားရိုင္းသတ္ပြဲ ... ဒါေတြဟာ ထင္ရွားတဲ့သာဓကေတြပဲ
ျဖစ္ပါတယ္ ။ ဆိုေတာ့ Culture War မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔က တစ္ပန္းရွႈံးေနျပီ လို႔ေျပာရင္ရတယ္ ။ ဒီေတာ့
Art မွာလည္းဒီသေဘာပဲေပါ့ ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီ အနုပညာသမားအမ်ားစုက ကိုယ့္ကိုကိုယ္ Professional
လို႔မခံယူရဲၾကဘူး ။ ေၾကးစားျဖစ္မွာ ၊ ေငြမက္တယ္လို႔ အထင္ခံရမွာလည္းစုိးေသးတယ္ ။ အမွန္က ဒါနဲ႔
မဆိုင္ဘူး ။ Professional စိတ္ေပါ့ ။ စိတ္ကအစကြာေတာ့ အရာရာဟာ ကြာပါတယ္ ။
Q - အဲ့ဒီကြာဟမႈေလးတစ္ခ်ိဳ႕အေၾကာင္းေျပာျပပါ ။
A - လူနွစ္ေယာက္ရွိတယ္ဆိုပါစို႔ဗ်ာ ။ အဲ့ဒီလူနွစ္ေယာက္မွာ အဓိကကြာတာက စဥ္းစားတာပဲ ။
စဥ္းစားတာကြာရင္ အဲ့ဒီလူနွစ္ေယာက္ဟာ အစစအရာရာကြာပါတယ္ ။ စဥ္းစားတာကြာတဲ့အတြက္
သင္ယူတဲ့ပညာေရးကြာမယ္ ။ ေငြေၾကးအေပၚသေဘာထားကြာမယ္ ။ အရာ၀တၳဳတစ္ခုကို ၾကည့္ျမင္တဲ့
ရႈေထာင့္ကြာမယ္ ။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြကြာမယ္ ။ ဒီေတာ့ စဥ္းစားတာမတူရင္ အရာရာဟာ ကြာပါတယ္ ။
ေနာက္တစ္ခုက ဘ၀င္စိတ္ေပါ့ ။ တစ္ခ်ိဳ႕က ဘ၀င္ျမင့္တယ္လို႔ အေျပာခံရမွာစိုးၾကတယ္ ။ ကြ်န္ေတာ္ဆို
ဘ၀င္ျမင့္တာကို ၾကိဳက္တယ္ ။ ဘ၀င္ျမင့္တယ္ဆိုတာ ဘိန္းစားက ဘိန္းမွိန္းျပီးေတာ့ တဖက္မွာ
နတ္သမီးငါးရာရွိတယ္လို႔ စိတ္ကူးယဥ္ျပီးအေျခာက္တိုက္ဘ၀င္ျမင့္ေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး ။
ကြ်န္ေတာ့အယူအဆက ဘ၀င္နိမ့္တာမေကာင္းဘူး ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဘ၀င္နိမ့္တဲ့လူတစ္ေယာက္ဟာ
ဘယ္ေတာ့မွ ျမင့္ျမင့္မားမားမေတြးေခၚနိုင္ဘူး ။ ျမင့္ျမင့္မားမားမေတြးေခၚနိုင္ရင္ ျမင့္ျမင့္မားမား
မဖန္တီးနိုင္ဘူး ။ အနုပညာသမားတစ္ေယာက္က ျမင့္ျမင့္မားမားမဖန္တီးနိုင္ရင္ သြားျပီေပါ့ ။
ဟုတ္တယ္မလား ။ အဲ့ဒီလိုေပါ့ ။ စဥ္းစားတာကြာေတာ့ အယူအဆ အေတြးအေခၚ အစစအရာရာ
ကြာပါတယ္ ။
Q - သူတို႔နဲ႔ယွဥ္ရင္ ကိုယ့္ဆီမွာ ဘာအားနည္းေနသလဲ ။
A - အားနည္းတာေတြကေတာ့ အမ်ားၾကီးပါပဲ ။ အဓိကကေတာ့ အနုပညာသမားေတြမွာ ပညာရွင္ဆန္တဲ့
အေလ့အထနဲ႔ Professional ဆိုတဲ့စိတ္အားနည္းေနတယ္ထင္တာပဲ ။ ဒါ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲရဲ႕
သေဘာနဲ႔ေျပာတာေနာ္ ။
Q - Art နဲ႔ Education ဟာ ဆက္ႏြယ္ပါသလား ။
A - တိုက္ရိုက္မဟုတ္ေပမဲ့ သြယ္၀ိုက္ေသာအားျဖင့္ေတာ့ ဆက္ႏြယ္ေနၾကပါတယ္ ။ ကြ်န္ေတာ့အထင္
ေျပာရရင္ ပညာေရးဆိုတာ အတန္းပညာထက္ အသိပညာကိုပိုျပီး ဦးတည္တယ္လို႔ သေဘာထားရွိပါတယ္ ။
ကမာၻေက်ာ္အနုပညာသမားအမ်ားစုဟာ အသိပညာမွာအဆင့္မနိမ္႔ၾကတာအားလံုးအသိပဲ ။ ဒီေတာ့
Education အဆင့္ျမင့္တဲ့နိုင္ငံေတြမွာ ယဥ္ေက်းမႈအဆင့္ျမင့္တဲ့နိုင္ငံေတြမွာ အဆင့္ျမင့္တဲ့ယဥ္ေက်းမႈေတြ
ထြန္းကားၾကတယ္ ။ ကမာၻ႔ထိပ္တန္းနိုင္ငံေတြျဖစ္တဲ့ အေမရိကန္ ၊ ျပင္သစ္ ၊ အဂၤလန္ ၊ အီတလီ ၊
ဂ်ပန္ အစရွိသျဖင့္နိုင္ငံေတြမွာ ေမာ္ဒန္ ၊ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ ၊ အနုပညာဟာအရမ္းတိုးတက္က်ယ္ျပန္႔ေနတာကို
ျမင္ၾကရမွာပါ ။ ဒါေတြကိုေကာက္ခ်က္ခ်ၾကည့္ရင္ Art နဲ႔ Education ဟာ သြယ္၀ိုက္ဆက္စပ္ေနတာေပါ့ ။
Q - အနုပညာကို လိုက္စားမဲ့လူငယ္ေတြပညာကို ဘယ္ေလာက္အထိလိုက္စားဖို႔လိုမလဲ ။
A - လူငယ္ေတြဟာ ကိုယ္စြမ္း ဥာဏ္စြမ္းရွိသ၍လိုက္စားသင့္ပါတယ္ ။ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လဲ
အခုထိပညာနဲ႔ဆိုင္တဲ့အရာရာကို သင္ယူေနရဆဲပါ ။
Q - ကိုယ္တိုင္ေရာ ပညာကို ဘယ္ေလာက္အထိ အေရးထားသလဲ ။
A - ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အဆက္မျပတ္သင္ယူဖို႔ အသင့္ျပင္ထားပါတယ္ ။ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ပညာလူ႔အဖြဲ႔အစည္း ရဲ႕
သားေကာင္ဆိုလည္းမွန္ပါတယ္ ။
Q - ကဗ်ာကိုျမွင့္တင္အေလးအနက္ထားၾကဖို႔ လက္ရွိစာနယ္ဇင္းေလာကမွာ ဘာေတြလိုအပ္ေနသလဲ ။
A - ကြ်န္ေတာ့သေဘာအရေျပာရရင္ ကဗ်ာစာမူခဟာ မဂၢဇင္းတစ္အုပ္လံုးမွာ အမ်ားဆံုးျဖစ္သင့္တယ္ ။
စာေပကိုနားမလည္ပဲ အေျခအေနအရ အယ္ဒီတာျဖစ္လာၾကသူေတြ ၊ ကဗ်ာဆရာရဲ႕တန္ဖိုးကို မသိတဲ့
အယ္ဒီတာေတြ ၊ အယ္ဒီတာကို တံစိုးလက္ေဆာင္ေပးျပီးအရက္တိုက္ျပီး ကဗ်ာပါၾကရသူေတြ ၊
နာမည္ၾကီးေတြေလွ်ာက္ေရးထားသမွ်ကို မပယ္ရဲဘဲ ကဗ်ာဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ ေဖာ္ျပေပးေနၾကတဲ့
အယ္ဒီတာေတြ ၊ ကဗ်ာနဲ႔ စာညႊန္းေတာင္မခြဲျခားတတ္ပဲ အယ္ဒီတာလုပ္သူေတြ ... ဒါေတြအားလံုး
နွိမ္နင္းျပဳျပင္ရပါလိမ့္မယ္ ။
Q - ေရးျပီး ထြက္ျပီးတဲ့စာအုပ္ေတြ ၊ Works ေတြအထိုက္အေလ်ာက္မ်ားေနျပီ ။ Quantity နဲ႔ Quality ကိုဘယ္လိုခ်ိန္သလဲ ။
A - ကြ်န္ေတာ္ေရးသမွ်စာအုပ္ေတြအားလံုးဟာ ကြ်န္ေတာ္ယံုယံုၾကည္ၾကည္ေရးခဲ့တာခ်ည္းပါပဲ ။
ကြ်န္ေတာ့ဖန္တီးမႈအားလံုးကို ကြ်န္ေတာ္က တစ္တန္းစားထဲအားထုတ္ပါတယ္ ။ ကဗ်ာပဲေရးေရး
၀တၳဳပဲေရးေရး ကြ်န္ေတာ္ၾကိဳးစားမႈဟာ အတူတူပဲ ။ ၀တၳဳေတြဆိုရင္လည္း တစ္အုပ္နဲ႔တစ္အုပ္မတူေအာင္
အတတ္နိုင္ဆံုး ကြ်န္ေတာ္ေရးတယ္ ။ " အျပာေရာင္မွတ္ဥာဏ္အပိုင္းအစမ်ား " ဆိုရင္ လံုးခ်င္းဆိုေပမဲ့
လံုးခ်င္း၀တၳဳေတြရဲ႕ Technic ကိုကြ်န္ေတာ္ အတတ္နိုင္ဆံုးေမ့ထားတယ္ ။ ဒိုင္ယာရီေရးသလိုပဲ . . .
အျဖစ္အပ်က္ေတြ ဒိုင္ယာေလာ့ခ္ေတြထည့္ျပီး တန္းေရးထားတာမ်ိဳးပါ ။ လံုးခ်င္းဆိုေပမဲ့ ဇာတ္ရွိန္အတက္
အက်မရွိပဲ ( တနည္းအားျဖင့္ဂရုမစိုက္ပဲ ) ကြ်န္ေတာ္ေရးခဲ့ပါတယ္ ။
"က်ဴးပစ္ကိုယ္တိုင္မသိခဲ့တဲ့ ျမွားအေၾကာင္း " ဆိုလည္း အခန္းကို ( ၁-က ) (၁-ခ) ဆိုျပီး ခြဲလိုက္တယ္ ။
(၁-က) တိုင္းကိုေရးခ်င္တာေတြေျပာခ်င္တာေတြကို Abstract ဆန္ဆန္ေလွ်ာက္ေရးပစ္တယ္ ။
(၁-ခ) က်မွဇာတ္လမ္းကိုေရးတယ္ ။ ဒီေတာ့ ပရိသတ္က အခန္း (၁-က) (၂-က) အစရွိသျဖင့္ တန္းစီ
ဖတ္သြားရင္ ေမာ္ဒန္၀တၳဳတစ္ပုဒ္လိုခံစားရမယ္ ။ "ခ" ေတြခ်ည္းပဲဆိုရင္ ဇာတ္လမ္းေပါ့ ။ "က" ေရာ "ခ" ေရာ
ဖတ္မယ္ဆိုရင္လည္းနွစ္မ်ိဳးစလံုးရဲ႕ အရသာကိုရမွာေပါ့ ။ အဲ့ဒီလို ကြ်န္ေတာ့ဖက္က ၾကိဳးၾကိဳးစားစား
ေရးခဲ့ပါတယ္ ။ က်န္တဲ့၀တၳဳေတြမွာဆိုလည္း စကားေျပကို ကြ်န္ေတာ့ဟန္နဲ႔ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္ေအာင္လုပ္တယ္ ။
ဒါေတြကိုေျပာရတာကလည္း Quality ကိုပဲ ကြ်န္ေတာ္ဦးစားေပးတယ္ဆိုတာသိေစခ်င္လို႔ပါ ။ စာအုပ္တိုင္းကို
ကြ်န္ေတာ္အျမန္ျပီးေအာင္ဆိုျပီး ဘယ္ေတာ့မွမေရးဘူး ။ ျပီးမွပဲထြက္တယ္ ။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့
စာအုပ္ေတြ အထြက္က်ဲပါတယ္ ။
Q - ကိုယ့္ရဲ႕စာဖတ္ပရိသတ္က ဘာေတြျပန္ေျပာသံၾကားရသလဲ ။
A - မ်ိဳးစံုပါပဲ ။ ဗလာေကာင္တို႔လို အတိုေတြပဲၾကိဳက္တဲ့ပရိသတ္က်ေတာ့ လံုးခ်င္းကို မေရးေစခ်င္ဘူး ။
လံုးခ်င္း၀တၳဳေတြထဲမွာ " စိတ္ေကာက္နတ္သမီး " တို႔ ၊ " ၀တ္မႈန္ကူးတဲ့ၾကယ္ " တို႔ ၊ " သံေယာဇဥ္ဖတ္စာ "
တို႔က်ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က Pop ျဖစ္ေအာင္တမင္အားထုတ္ထားတာ ။ ဒီေတာ့ အရမ္းစာေပမဆန္ပဲ
Idea ကိုစကားလံုးေတြနဲ႔ပံုေဖာ္သလိုျဖစ္ေနတယ္ ။ နည္းနည္းအဆင့္ျမင့္တဲ့စာဖတ္သူေတြက ဒါမ်ိဳးေတြဆို
မၾကိဳက္ၾကဘူး ။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့ အဲ့ဒါမ်ိဳးမွတဲ့ ။ ကဗ်ာေတြ ၀တၳဳတိုေတြဆို မၾကိဳက္ၾကဘူး ။ ဆိုေတာ့
ကြ်န္ေတာ့ပရိသတ္က နွစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္ဆိုရမွာေပါ့ ။ ပရိသတ္ဆီက အမ်ားဆံုးၾကားရတဲ့အသံကေတာ့
ဇာတ္သိမ္းရင္ မင္းသားနဲ႔ မင္းသမီးကို ညားေပးပါ တဲ့ ။ ( ရယ္လ်က္ )
Q - ကိုယ္နဲ႔ရြယ္တူလူငယ္ေတြကို လွမ္းေျပာခ်င္တဲ့စကားရွိရင္ ေျပာပါဦး ။
A - ကမာၻေပၚမွာရွိသမွ် ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားေသာအရာအားလံုးဟာ စိတ္ကူးကစခဲ့တာခ်ည္းပဲ ။ ဒီေတာ့
ေျပာခ်င္တာက ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာကိုအရင္ဆံုး စိတ္ကူးေပါ့ ။ အဲ့ဒီစိတ္ကူးကို ယံုၾကည္မႈျဖစ္လာတဲ့အထိ
ထပ္တလဲလဲစိတ္ကူး ။ စိတ္ကူးကေန ယံုၾကည္မႈျဖစ္လာျပီဆိုရင္ေတာ့ အျပင္းအထန္အေကာင္အထည္
ေဖာ္ေပေတာ့ ။ မေတာ္တဆျဖစ္လာတဲ့လူနဲ႔ ယံုၾကည္မႈကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ျပီးျဖစ္လာတဲ့လူဟာ
ကြာကိုကြာေနပါလိမ့္မယ္ ။ အဲ့ဒါကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အေသအခ်ာေျပာခ်င္ပါတယ္ ။
Q - နိုင္ငံတစ္နိုင္ငံမွာ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕အခန္းက႑ဟာ ဘယ္ေလာက္အထိအေရးပါတယ္လို႔
ထင္ပါသလဲ ။
A - နိုင္ဂ်ီးရီးယားနိုင္ငံသား စာေရးဆရာ ဘန္အိုခရီ ( Benokri ) က The Guardian သတင္းစာကိုေျပာခဲ့တဲ့
စကားတစ္ခြန္းကို ကြ်န္ေတာ္ကျပန္ျပီး ေဖာက္သည္ခ်ခ်င္ပါတယ္ ။ သူကဘာေျပာလဲဆိုေတာ့
" နိုင္ငံတစ္နိုင္ငံရဲ႕က်ဆံုးမႈဟာ အဲ့ဒီနိုင္ငံက စာေရးဆရာေတြရဲ႕အ၇ည္အခ်င္းက်ဆံုးမႈနဲ႔ စတင္ပါတယ္ " တဲ့ ။
Q - လူ႔က်င့္၀တ္နဲ႔ပတ္သတ္လို႔ လူငယ္ေတြကို တစ္ခုခုေျပာစရာမ်ားရွိပါသလား ။
A - အဲ့ဒီေမးခြန္းက တကယ္ေတာ့ ျပႆနာရွိတယ္ဗ် ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔
လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာ အစကတည္းက အဲ့ဒီ ( Ethics ) က်င့္၀တ္နဲ႔ပတ္သတ္လို႔ စံခ်ိန္ေတြ ေပတံေတြက
ေသခ်ာမရွိဘူး ။ ဥပမာ - ခိုးတယ္ဆိုတာမေကာင္းဘူးေပါ့ ။ ဟုတ္ျပီ ။ ခိုးတာမေကာင္းဘူးဆိုတာကို
လက္ခံတယ္ ။ ဒါေပမဲ့လူေတြက ဂ်ိမ္းစ္ဘြန္းရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားေတြကိုက်ေတာ့ ကမာၻနဲ႔ခ်ီျပီးေတာ့ကို
အားေပးလက္ခံေနၾကျပန္တယ္ ။ ဂ်ိမ္းစ္ဘြန္းမင္းသားကိုလည္း သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္လို
သေဘာထားေနၾကတာမ်ိဳးလဲရွိတယ္ ။ ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက အဲ့ဒီ ဂ်ိမ္းစ္ဘြန္းမင္းသားဆို သူမ်ား
နိုင္ငံထဲ၀င္ျပီး အခ်က္အလက္ေတြ၀င္ခိုးတယ္ ။ သူမ်ားသားမယားေတြကို ခိုးေပါင္းတယ္ ။ သူမ်ားအခန္းေတြ
ပိုင္နက္ေတြထဲခိုး၀ယ္တယ္ ။ ခိုးထြက္တယ္ ။ သူမ်ားကို ေသနတ္နဲ႔ခိုးပစ္တယ္ ။ ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔
တိုင္းျပည္ရဲ႔ ဒ႑ာရီထဲမွာဆိုလည္း သူခိုးၾကီးငတက္ျပားကို ဟီးရိုးတစ္ေယာက္လိုဂုဏ္ျပဳထားတယ္ ။
ငတက္ျပားေန႔ဆိုတာေတာင္ရွိတယ္ ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ခိုးရာပါပစၥည္းေတြကိုဆင္းရဲသားေတြဆီေ၀ငွ
တာကေနာက္တစ္ပိုင္းပဲ။အရင္ဆံုးကိုယ္က သူတစ္ပါးဥစၥာပစၥည္းကိုမသိေအာင္ယူရင္
ခိုးတာပဲေလ ။ ဆိုေတာ့ ခိုးတာမေကာင္းဘူးဆိုတာ ဘာလဲ ။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြက
သံသယရွိစရာေကာင္းပါတယ္ ။ ဒီေတာ့ က်င့္၀တ္နဲ႔ပတ္သတ္တဲ့အသိေတြ စံခ်ိန္စံညႊန္းေတြဟာ
မေသခ်ာဘူး ။ အဲ့ဒီအသိေတြကို ေဖာ္ျပတဲ့ဘာသာစကားဟာလည္း မေသခ်ာဘူး ။ ဘာသာစကား
ကိုယ္တိုင္ကမေသခ်ာမွေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ကေရာ ဘာေျပာနိုင္မွာလဲ ။
Q - ဒီေန႔ေခတ္လူငယ္ေတြ တကယ္လိုအပ္ေနတာက ဘယ္လိုစာေပမ်ိဳးလဲ ။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေရးတဲ့
စာေပကေရာ ... အဲ့ဒီအထဲမွာပါလား ။
A - အဲ့ဒါကေျပာရတာ ခက္တယ္ ဗ်... ။ လိုတာကေတာ့ အကုန္လံုးလိုတာပါပဲ ။ ထားပါေတာ့ ။
ကြ်န္ေတာ္က လူတတ္ၾကီးလုပ္ျပီး မင္းတို႔ဆီမွာ ဒါေတြလိုေနတယ္လုိ႔ ေျပာလိုက္ျပီပဲထား ။ သူတို႔က
တကယ္ဖတ္ဦးမွ ၾကိဳးစားဖတ္ၾကဦးမွ ။ ဟုတ္တယ္မလား ။ အဓိကက သူတို႔ကိုယ္တိုင္လိုခ်င္စိတ္ရွိဖို႔
အေရးၾကီးပါတယ္ ။ ကြ်န္ေတာ့အျမင္ေျပာရရင္ လူငယ္ေတြကို ေဖ်ာ္ေျဖေရးဆန္တဲ့စာအုပ္ေတြဆီကေန
" ရသ " စာေပစစ္စစ္ေတြကို ေရြးခ်ယ္ဖတ္တတ္လာေစခ်င္ပါတယ္ ။ ဇာတ္လမ္းဖတ္တဲ့စာဖတ္သူအဆင့္
ကေန စာကိုဖတ္တဲ့စာဖတ္သူေတြျဖစ္လာေစခ်င္တယ္ ။
ကြ်န္ေတာ္ေရးတဲ့စာေတြကိုေတာ့ သမိုင္းကပဲ ဆံုးျဖတ္ေပးပါလိမ့္မယ္ ။ တစ္ခ်ိဳ႔ေသာတတိယတန္းစား
ပုဂၢိဳလ္မ်ားကေတာ့ သမိုင္းကိုလက္ငင္းေရးဖို႔ၾကိဳးစားေနတာေတြ႔ရပါတယ္ ။ သူတို႔ကိုေျပာခ်င္တာက
သမိုင္းဆိုတာ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ လက္ငင္းေရးလို႔မရဘူး ဆိုတာပါပဲ ။
Q - ဒီေနာက္ပိုင္းမွာ ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရး ၊ HIV နဲ႔ လူသားခ်င္းစာနာေထာက္ထားေရး
ကိစၥေတြဟာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာအေရးပါလာတယ္ ။ စာေရးသူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဒီကိစၥေတြကို ေရးဖို႔
အာရံုရွိလား ။ ဒီကိစၥေတြမွာ ပါ၀င္ပတ္သတ္ဖို႔ တာ၀န္ရွိတယ္လို႔ ထင္လား ။
A - ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးတို႔ ၊ HIV ျပႆနာတို႔ ၊ လူသားခ်င္းစာနာေထာက္ထားေရး
တို႔ဆိုတာေတြဟာ တကယ္ေတာ့ လူေတြအားလံုးနဲ႔ဆိုင္တယ္ ။ ပါ၀င္ပတ္သတ္ဖို႔လည္း လူငယ္တိုင္းမွာ
တာ၀န္ရွိတယ္ ။ အဲ့ဒီတာ၀န္ကလည္း ဘယ္သူမွေပးထားတဲ့တာ၀န္မဟုတ္ဘူး ။ ကိုယ့္အသိဥာဏ္အရ
ဒါဟာ လူသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ယဥ္ေက်းတဲ့အျပဳအမူလို႔ခံယူထားသူတိုင္း ဒီတာ၀န္ကို ယူၾကမွာပါ ။
ကြ်န္ေတာ့စာေတြထဲမွာ ထည့္ေရးဖို႔ကိစၥကိုေတာ့ ဖတ္ၾကည့္ပါလို႔ပဲ ေျပာခ်င္တယ္ ။ ယမ္းေပါဆတ္ကေတာ့
ဒီလိုေျပာခဲ့ဖူးတယ္ဗ် ။ " လူေတြကို အေရးတၾကီးစကားေတြေျပာစရာရွိလ်က္နဲ႔ ေျပာဖို႔အခြင့္အေရး
ရွိပါလ်က္နဲ႔ မေျပာပဲေနရင္ အဲ့ဒါ ရာဇ၀တ္မႈေျမာက္တယ္ " တဲ့ ။
ဒီေလာက္ဆို ကြ်န္ေတာ့သေဘာထားကို သိေလာက္ျပီထင္ပါတယ္ ။
Q - ဘာေတြဆက္လုပ္ဦးမလဲ ၊ အနာဂတ္ကိုေရာ ဘယ္လိုစဥ္းစားထားသလဲ ။
A - ဒီလိုပဲေပါ့ ။ ၀တၳဳနဲ႔ ကဗ်ာပဲေရးျဖစ္မွာပါ ။ ေရးဖို႔စဥ္းစားထားတာေတြ အမ်ားၾကီးရွိတယ္ ။
ေလာေလာဆယ္မအားေသးလို႔ စာအုပ္ထဲမွာပဲ အၾကမ္းမွတ္ထားတာ ။ ေနာက္ . . . ကြ်န္ေတာ့ဘာသာ
ဆန္းသစ္ထားတဲ့ ၀တၳဳတိုပံုစံေတြေပါ့ ။ အသက္ ( ၃၅ ) ေလာက္က်ရင္ေတာ့ ကိုယ္တိုင္ေရးအတၳဳပၸတိ
( Self - Biography ) ေလးေရးမယ္ ။ အခြင့္အေရးလည္းရမယ္ ။ ကြ်န္ေတာ္လည္းအသက္ရွင္ေနဦးမယ္
ဆိုရင္ေတာ့ အသက္ ( ၇၀ ) မွာ ( Self- Biography ) ဒုတိယပိုင္းကိုဆက္ေရးခ်င္ပါတယ္ ။ ဒီေလာက္ပါပဲ ။
( အထက္ပါ အင္တာဗ်ဴးကို ဖက္ရွင္မဂၢဇင္း - ဒီဇင္ဘာလ ၂၀၀၈ တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ျပီးျဖစ္သည္ ။
အံ့ဘုန္းျမတ္ မွ ေတြ႔ဆံု ေမးျမန္းသည္ )
No comments:
Post a Comment