နာနာဘာ၀ကဗ်ာ

ေဟာဒီဘဒၵကမာၻႀကီး၌
ဘယ္သူဟာဘယ္ေလာက္မ်ား
ဉာဏ္အရာမွာရင့္က်က္ခဲ့ပါသလဲ။

ဘုရားရွင္ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ေသာ
ငါတို႔သတၱေလာကႀကီးလည္း
တစ္ေန႔တျခားနည္းပညာေပါင္းစံုနဲ႔
ယိုယြင္းလာရတယ္။

ေနာက္ဆံုးမွာလူတို႔က
မ်ိဳးရုိးဗီဇဖြဲ႔စည္းမႈအသစ္ေတြသုံးၿပီး
ဖက္စပ္သတၱ၀ါတခ်ိဳ႕ကို
မ်ိဳးပြားထုတ္လုပ္လိုက္ၾကေလရဲ႔။

ဆိုၾကပါစို႔...
ၾကက္နဲ႔ဆင္ကိုေပါင္းေတာ့
ၾကက္ဆင္၊
ျမင္းနဲ႔က်ားကိုေပါင္းေတာ့
ျမင္းက်ား၊
ငွက္နဲ႔ျခေသၤ့ကိုေပါင္းေတာ့
ငွက္ျခေသၤ့၊
ငန္းနဲ႔ေျမြကိုေပါင္းေတာ့
ငန္းေျမြ၊
ၾကံ့နဲ႔ဖြတ္ကိုေပါင္းေတာ့
ၾကံ့ဖြတ္...တဲ့။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
အားလုံးဟာတိရစာၦန္စာရင္း၀င္ေတြပဲ။

အပၸါယ္ေလးဘံုမွာလည္း
ငရဲ၊ျဗိတၱာ၊အသူရကယ္...တို႔နဲ႔တစ္တန္းထဲ
ရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့တယ္။

“အဟက္...”
အဲသလိုရယ္မိတာမ်ားအျပင္...
အခုဆိုႏွာေစး၊ေခ်ာင္းဆိုး၊
ေခါင္းကိုက္၊ဗိုက္နာ....စတဲ့
ေခတ္ေပၚအမူအရာမ်ားမွာ
ေအာက္တန္းက်မႈေတြက
အလွ်ံအပယ္ျဖစ္လာတယ္။

သမိုင္းတေလွ်ာက္လံုး
ဓမၼနဲ႔အဓမၼဟာတိုက္ပြဲေတြခ်ည္းပဲ။
ႏွစ္ဖက္စလံုးမွာ
အက်အဆံုးမ်ားတယ္။
ကုန္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြ
မနည္းေတာ့ဘူး။

လူ႔အျဖစ္ဆိုတာလည္း
အမွားယြင္းဆံုးစည္းစိမ္တစ္မ်ိဳးပဲမဟုတ္လား။

ဒီလိုနဲ႔ငါတို႔က
တိရစာၦန္ေတြအေပၚေမတၱာထားဖို႔
ကိုယ့္အတတ္မွာကိုယ္စူးမိခဲ့ၾကပါၿပီ။ ။

ေ၀မွဴးသြင္
(လြန္ခဲ့တဲ့သံုးႏွစ္ေလာက္က ေရးျဖစ္ခဲ့ၿပီး အခုထိဆင္ဆာမရေသးေသာကဗ်ာတစ္ပုဒ္)