။၁။
ဘ၀ကတစ္ခါတေလ
ေနေပ်ာ္ဖြယ္ရာရွိပါတယ္။
သူငယ္ခ်င္းေတြ
ရုပ္ရွင္ကားေတြ
ဇိမ္ခံဟိုတယ္ႀကီးေတြ
ေကာ္ဖီခြက္ေတြ
တိရစာၦန္ရုံေတြ
ေခ်ာကလက္လိုအရသာရွိတဲ့ေကာင္မေလးေတြ
ဒီလိုေတြ
ဟိုလိုေတြ
သစၥာေတြ
ေမတၱာေတြ
............စသျဖင့္အခက္အခဲေတြမွာ
မိုးေရတစ္စက္က
ေပါက္ခနဲငါ့အသားကိုလာထိမွန္တယ္။
ဘာအဓိပါယ္လဲလို႔ စမ္းစစ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
၁၉၉၄ ခုႏွစ္ရဲ႔ေႏြဦး၊
ကေနတဲ့ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရဲ႔လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ား
မီးလွ်ံတစ္ခုလိုပဲေသသပ္လွပေနရဲ႔။
။၂။
ေမာ္ေတာ္ကားေတြ
ေနာက္ျပန္ဆုတ္သြားၾကတယ္။
သစ္ရြက္ေၾကြေတြ
အပင္ေပၚ ျပန္တက္သြားၾကတယ္။
မီးခိုးေငြ႔ေတြ
စီးကရက္ထဲျပန္၀င္သြားၾကတယ္။
ငါလည္းျပန္ငယ္သြားတယ္
၁၉၉၄ခုႏွစ္
အရပ္ ၅ေပ ၁၀လက္မ
ကိုယ္အေလးခ်ိန္(၁၁၀)ေပါင္
အသက္(၁၆)ႏွစ္
ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္ခ်ာတိတ္တစ္ေယာက္...။
ေထာင့္မက်ိဳးတာ၊ေခါင္းမာတာ၊
သူတစ္ပါးကိုမနာခံတတ္တာ၊
ကိုယ့္ထက္သံုးႏွစ္ေလာက္ငယ္တဲ့
ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကိုအသည္းအသန္ခ်စ္မိတာ
ငါ့ဖက္ရွင္ေတြေပါ့။
အဲဒီတုန္းကအခ်စ္ဆိုတာ
ဖက္ဖူးေရာင္ဖီးဆင့္စက္ဘီးေလးမွာ...
မင္းရဲ႔ေၾကာက္လန္႔တၾကားေအာ္ဟစ္သံေတြမွာ...
ငါ့ကိုျမင္တာနဲ႔
အေၾကာင္းမေရြးတဲ့မင္းမ်က္ေစာင္းမ်ားဆီမွာ.....။
အရာရာဟာ
ကမ္းမျမင္ လမ္းမျမင္ေပါ့ကြာ။
မင္းကိုတခ်ိဳ႕က
ပလပ္စတစ္ပန္းလို႔ေခၚၾကတယ္။
ငါကပလပ္စတစ္ပန္းရဲ႔ေမႊးရနံ႔ကို
ကဗ်ာဖြဲ႔တယ္။
ၿပီးေတာ့ငါ့ဒဏ္ရာေတြကို
ပလပ္စတစ္ပန္းလို႔နာမည္ေပးထားတယ္။
ေနာင္အခါ
ငါ့တပ္မက္မႈေတြအားလံုးက
အဲဒီပလပ္စတစ္ပန္းေလးဆီမွာေပါ့။
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း
အဲဒီပလပ္စတစ္ပန္းကိုအသက္သြင္းႏုိင္လိမ့္မယ္လို႔
ယံုၾကည္မိခဲ့ဖူးတယ္။
ကမာၻႀကီးမွာ
မျဖစ္ႏုိင္တာေတြျဖစ္ခဲ့တယ္။
ဒါေပမယ့္
ငါယံုၾကည္တာေတြမျဖစ္ခဲ့ဘူး။
ဒီလိုနဲ႔မင္းနဲ႔ေ၀းရာမွာပဲ
ငါေနခဲ့တယ္။
ပန္းေကာက္တဲ့လက္ဟာ
ကဗ်ာေရးတဲ့လက္ဟာ
မင္းေၾကာင့္ပဲခ်ာတိတ္အခ်င္းခ်င္း
လက္သီးေတြလည္းထိုးခဲ့ဖူးပါတယ္။
ႏွစ္ေတြၾကာလာေတာ့
ငါကလမ္းသရဲစိတ္နဲ႔ကဗ်ာဆရာ၊
မင္းရွိတဲ့ၿမိဳ႔ေလးဆီ
သိပ္မေရာက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။
ရန္ကုန္မွာ အႏုပညာနဲ႔၊
ႏုိင္ငံေရးနဲ႔၊ေခတ္ေပၚအသုံးအေဆာင္ေတြနဲ႔၊
ေကာင္မေလးဒီဇိုင္းမ်ိဳးစံုနဲ႔၊
အေတြးအေခၚအသစ္အဆန္းေတြနဲ႔။
ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေတြ႔ရင္
မေတာ္တဆပဲျဖစ္ျဖစ္
မင္းသတင္းေတြကပါလာတတ္တယ္။
ဘယ္လိုသတင္းပဲျဖစ္ေနပါေစ
ေကာင္းေကာင္း၊ဆိုးဆိုး
ငါကျပံဳးၿပီးနားေထာင္ေနမိတယ္။
ငါ့ရည္းစားေဟာင္းေတြစာရင္းဟာ
တစ္ေန႔တျခားမ်ားလာရဲ႔။
အခုငါက
အခ်စ္ပတ္သက္ရင္
နာမည္ပ်က္နဲ႔ေကာင္ပါ။
အသိဥာဏ္နဲ႔အႏုပညာေၾကာင့္
နည္းနည္းေက်ာ္ၾကားလာတာကလြဲရင္
ေနတာ ထိုင္တာအရင္အတိုင္းပဲ
ေခါင္းမာတာအရင္အတိုင္းပဲ
လူမုန္းမ်ားတာအရင္အတိုင္းပဲ
မင္းကိုခ်စ္တာအရင္အတိုင္းပဲ။
ဘ၀ရဲ႔မွတ္တိုင္အျဖစ္
ဟာသစာအုပ္ေတြကိုလည္း
ခပ္တည္တည္ဖတ္ခဲ့ေပါ့။
။၃။
ႏွစ္ကာလမ်ား၊ဂစ္တာသံမ်ား၊
ျပန္မစဥ္းစားျဖစ္ခဲ့တဲ့အတိတ္မ်ား၊
ေျမႀကီးဆန္တဲ့ပိုးမႊားတစ္ေကာင္လိုေလ့က်င့္ခန္းမ်ား။
အေျခအေနတခ်ိဳ႔ကိုျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီးေနာက္
ငါတို႔အခုျပန္ေတြ႔ၾကၿပီ။
တစ္ေယာက္မ်က္လံုးေတြကိုတစ္ေယာက္
စူးစမ္းေနရဲ႔၊
တစ္ေယာက္ရယ္သံေတြကိုတစ္ေယာက္
နားစြင့္ေနရဲ႔၊
တစ္ေယာက္နာက်င္မႈေတြကိုတစ္ေယာက္
ေျပာျပေနရဲ႔၊
တစ္ေယာက္အိပ္မက္ေတြကိုတစ္ေယာက္
တိုင္ပင္ေနရဲ႔။
။၄။
အမွတ္တမဲ့မိုးစက္ေတြက
အမွတ္တမဲ့ပဲရယ္စရာေကာင္းသြားခဲ့ၿပီ။
အခုလိုထီးတစ္ေခ်ာင္းကို
ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္အတူေဆာင္းရလိမ့္မယ္လို႔
တစ္ခါမွမထင္မိခ့ဲဘူး။
ခံစားမႈေတြဟာ
ႏွစ္ခါျပန္ေသဆံုးတတ္ပါသလား။
ဘ၀ဟာ
ရုိးရုိးေလးအံ့ၾသစရာေကာင္းေနတဲ့အခါ
ဒိုင္ယာရီထဲက၀ါက်အေဟာင္းေတြက
မ်က္ရည္၀ဲဦးမွာလား။
လူေတြက
ထင္ခ်င္သလိုထင္ၾကမယ္
ေျပာခ်င္သလိုေျပာၾကမယ္
ငါကလည္းရႊဲ႔ေစာင္းေစာင္းနဲ႔
ဘာတစ္ခုမွအဆင္မေျပတဲ့ေကာင္။
ၿပီးစလြယ္ေန႔စြဲမ်ားမွာ
မင္းလက္ကဓါးဒဏ္ရာေလးကအစ
မင္းပါးျပင္ေပၚက အေၾကာစိမ္းစိမ္းေလးေတြအထိ
ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။
။၅။
မင္းကေရာဘယ္လိုလဲ
တိတ္တိတ္ေလးအရသာရွိဖို႔၊
ရုတ္တရက္အေငြ႔ပ်ံတတ္ဖို႔၊
လူသားသမိုင္းကိုခမ္းနားဖို႔၊
ၿပီးေတာ့....
အစစ္အမွန္ေတြကိုခ်စ္တတ္လာေစဖို႔လည္း
ငါကဆႏၵျပဳလိုက္ပါတယ္။
လမ္းေဖာက္သူနဲ႔
လမ္းေလွ်ာက္သူဆိုတာဘယ္လိုမွ
မတူႏုိင္ဘူးမဟုတ္လား။
ရာဇ၀င္ေတြဟာ
ငါ့မွတ္ဥာဏ္မ်ားကိုစိုးမိုးထားဆဲ။
အိပ္ရာ၀င္ပံုျပင္မွာလည္း
မင္းနာမည္နဲ႔ေခါင္မိုးထားဆဲ။
အနာဂတ္ေတြကေတာ့
ၾကဳံသလိုျဖစ္ခဲ့ၿပီ။
။၆။
ငါကသူရဲေကာင္းမဟုတ္ဘူး
မင္းရဲ႔နူးညံ့မႈေတြမွာ
သာမန္လူတစ္ေယာက္လိုပဲ
က်ဆုံးသြားခဲ့သူပါ။
မင္းအခ်စ္ဆီေရာက္ဖို႔လည္း
ငါ့မွာလမ္းညႊန္ေျမပံုမရွိဘူး။
အဲဒီအတြက္ေတာ့ပင္ပန္းလိမ့္မယ္လို႔
ငါေမွ်ာ္လင့္ထားပါတယ္။
အခုငါက
ရွားရွားပါးပါးရုိးသားခ်င္ေနရဲ႔။
ေလာင္ကၽြမ္းစရာမိုးတိမ္ေတြက
ဟိုတုန္းကလိုပဲ
ငါ့ေကာင္းကင္မွာအုံ႔မႈိင္းေနၾကတယ္။
အခ်စ္ေရ....
ပလပ္စတစ္ပန္းေပမယ့္
မင္းပြင့္ခ်ပ္မွာေတာ့
၀တ္မႈန္ေလးေတြရွိေစခ်င္ပါတယ္ကြာ။
။၇။
တစ္ခ်ိန္တုန္းကေႏြဦးဟာ
ငါ့ရင္ထဲကေစြ႔ခနဲ ခုန္ထြက္သြားၿပီ။
လမ္းမေပၚမွာသစ္ရြက္ေလးတစ္ရြက္
ေလတိုက္ရာကိုေရြ႔ေနတယ္။
အခုလိုကိုယ့္အရသာနဲ႔ကိုယ္
မီးေတာက္ေနတဲ့ရက္စြဲမ်ားမွာ
ရင့္က်က္မႈေတြနဲ႔မျပည့္စံုေသးတဲ့ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္
အေ၀းႀကီးကို ေငးရီလို႔၊
စက္၀ိုင္းတစ္ခုမွာ
အလြမ္းဟာ ခဏ ခဏ ဂ်ိ႕ဳထိုးလို႔၊
ငါကခ်စ္ေမတၱာေတြကို
ဟန္ေဆာင္ရယ္ေမာေနရဲ႔။ ။
| ေ၀မွဴးသြင္ |
(ဒီကဗ်ာဟာ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္တုန္းကအျဖစ္အပ်က္ေတြကို ၂၀၀၄ ခုႏွစ္မွာထိရွတဲ့ခံစားခ်က္တစ္ခုနဲ႔
ေရးဖြဲ႔ခဲ့ပါတယ္။သာမန္အခ်စ္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါ။ကဗ်ာေရးဖြဲ႕မႈနည္းစနစ္အရအားနည္းလွေပမဲ့က်ေနာ္က
ရုိးဂုဏ္ေလးရွိလို႔ခုခ်ိန္ထိႀကိဳက္ေနမိတယ္။ဒီကဗ်ာကို ၂၀၀၄ ခုႏွစ္က Beauty Max မဂၢဇင္းမွာေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။)
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment